Potrawę zaczynam od ugotowania na "średnio twardo" ziemniaków - o ile są dobrej jakości i nie za bardzo brudne - gotuję je w łupinach - moim zdaniem najlepszy smak ziemniaka bowiem pod skórą tkwi - tak niewyobrażalnie blisko, że obierając ziemniaka się go całego usuwa.

Aczkolwiek zimową porą, ziemniaki dobrze jest obrać - wtedy są smaczniejsze.

Tak więc, średnio ugotowane ziemniaki studzę i kroję raczej na grube plastry. W naczyniu żaroodpornym, wysmarowanym czosnkiem, a obficie polanym oliwą, układam warstwami plastry ziemniaków, plastry pomidorów [obrane ze skóry i pozbawione pestek i soku] oraz duże kawałki bryndzy. Na każdą warstwę wrzucam kilka cienkich plasterków czosnku i delikatnie pieprzę. Potrawa raczej soli nie wymaga, bryndza, o ile dobra, powinna być już wściekle słona. Ostatnią warstwę - a są to ziemniaki - posypuję na modłę "wege" ziarnami sezamu i skrapiam jeszcze oliwą.

I... już! Zapiekanka wędruje do pieca - powinna tam posiedzieć jakiś czas [no, powiedzmy jakieś pół godziny] w temperaturze 180 stopni.

Potrawie bardzo dobrze robi towarzystwo pikantnej sałatki. Kiedy więc zapiekanka jest w piecu, trę dużą rzodkiew na tarce o dużych oczkach. Po starciu szybciutko skrapiam sokiem z cytryny - nie dość, że sprawi że rzodkiew będzie smaczna - to i nie ściemnieje. Do rzodkwi dodaję kwaśne jabłko pokrojone w kawałki trochę większe od zapałek. Jeszcze odrobina cukru, soli i kilka łyżek jogurtu.

Wegetarianie już się oblizują, nieprawdaż???

A czym to popić??? Oczywiście że piwkiem, rzodkiew bowiem trochę ostra, a nic tak gardłu nie robi po ostrzejszej potrawie jak zimne piffoo....