Włoszczyznę obrać i pokroić dość drobno albo nawet zetrzeć na tarce jarzynówce, ugotować w osolonej wodzie (10-15 minut). Kapustę pokroić dość drobno (ułatwia to potem jedzenie), ew. trochę odsączyć, jak się nie lubi zbyt kwaśnego. Kiedy włoszczyzna już lekko zmięknie, wrzucić kapustę, kminek (można w płóciennym woreczku, żeby w ząbki nie właził), inne przyprawy i gotować dalej.

Osobno ugotować ziemniaki (w kwaśnej kapuście zrobiłyby się twarde i niesmaczne).

Kiedy kapusta w zupie jest już miękka, przesmażyć na oleju pokrojoną w półtalarki cebulę (ale nie przypalić). Do gara dorzucić ziemniaki, cebulę razem z olejem, doprawić ew. do smaku sosem sojowym i wszystko razem jeszcze raz zagotować.

1. Pierwszy raz gotowana jeszcze w czasach mięsożerności, po wysłuchaniu opinii znajomych, którzy twierdzili, ze kapuśniak bez mięsa to nie kapuśniak, i nie mogli tylko dojść do porozumienia, czy powinien być na boczku, czy na żeberkach. A że mnie się nie chciało tego słuchać, powstała wersja wegańska i już sobie inaczej tej zupy nie wyobrażam (podobnie jak większości innych zresztą).
2. Niektórzy dodają do kapuśniaku pomidory - niby można, ale mnie się to kłóci.
3. Podany przepis to bardzo podstawowa wersja i można go wzbogacać np. dodając zamiast ziemniaków soczewicę albo eksperymentując z ziółkami przyprawowymi.